رویا

با امیدی گرم و شادی بخش
با نگاهی مست و رویایی
دخترک افسانه می خواند
نیمه شب در کنج تنهایی:
                                  بیگمان روزی ز راهی دور
                                  می رسد شهزاده ای مغرور
                                  می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر
                                  ضربه سم ستور باد پیمایش
                                  می درخشد شعله خورشید
                                  بر فراز تاج زیبایش
تار و پود جامه اش از زر
سینه اش پنهان بزیر رشته هایی از در و گوهر
می کشاند هر زمان همراه خود سویی
باد...پرهای کلاهش را
یا بر آن پیشانی روشن
حلقه موی سیاهش را.
                                مردمان در گوش هم آهسته می گویند:
                                «آه...او با این غرور و شوکت و نیرو»
                                «در جهان یکتاست»
                                «بی گمان شهزاده ای والاست»
دختران سر می کشند از پشت روزنها
گونه هاشان آتشین از شرم این دیدار
سینه ها لرزان و پر غوغا
در تپش از شوق یک پندار
«شاید او خواهان من باشد»
                                 لیک گویی دیده شهزاده زیبا
                                 دیده مشتاق آنان را نمی بیند
                                 او از این گلزار عطر آگین
                                 برگ سبزی هم نمی چیند
                                 همچنان آرام و بی تشویش
                                 می رود شادان براه خویش
                                 می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر
                                 ضربه سم ستور باد پیمایش
                                 مقصد او...خانه دلدار زیبایش
مردمان از یکدگر آهسته می پرسند
«کیست پس این دختر خوشبخت!»
                                 ناگهان در خانه می پیچد صدای در
                                 سوی در گویی ز شادی می گشایم پر
                                 اوست ... آری ... اوست
                                 «آه ای شهزاده،ای محبوب رویایی
                                 نیمه شبها خواب می دیدم که می آیی.»
                                 زیر لب چون کودکی آهسته می خندد
                                 با نگاهی گرم و شوق آلود
                                 بر نگاهم راه می بندد
«ای دوچشمانت رهی روشن بسوی شهر زیبایی
ای نگاهت باده ای در جام مینایی
آه،بشتاب ای لبت همرنگ خون لاله خوشرنگ صحرایی
ره،بسی دور است
لیک در پایان این ره...قصر پر نور است»
                                می نهم پا بر رکاب مرکبش خاموش
                                می خزم در سایه آن سینه و آغوش
                                می شوم مد هوش.
باز هم آرام و بی تشویش
می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر
ضربه سم ستور باد پیمایش
می درخشد شعله خورشید
بر فراز تاج زیبایش
                                می کشم همراه او زین شهر غمگین رخت
                                مردمان با دیده حیران
                                زیر لب آهسته می گویند
                                «دختر خوشبخت!...»

                                                                                فروغ
                               
                                

بچگی

بچگی هات یادت میاد؟ عجب عالمی بود.
مدرسه،زنگ تفریح،بازی دسته جمعی،مشق های طولانی،تنبلی ها موقع نوشتن دیکته شب،امتحانای آبکی.فکرمیکردیم چقدر کارهای سختی انجام میدیم.پیش خودمون فکر میکردیم اگه پدرمادرامون الان جای ما بودن بلد نبودن مسئله های ما رو حل کنن.حالا که بزرگ شدن فکر میکنن از ما بیشتر بلدن!!چقدر دلم میخواست جای معلمم باشم.فکر میکردم اون همه چیز بلده.حتی بیشتر از بابا مامان.
حالا که فکر میکنم میبینم چه روزهای قشنگی رو پشت سر گذاشتم.چه دوستهایی رو از دست دادم.از اون همه دوست دوــ سه تا موندن.چیزی نمونده اونا هم یکی از همون آتیش پاره ها داشته باشن.
گذشت.... تمام روزهای خوش و شیرین.چه روزهای قشنگی رو برای خودم تصور میکردم.فکر میکردم وقتی بزرگ شدم چه کارهایی میکنم.فقط آرزو میکردم.چه آرزوهایی.خیلی از آرزوهای بچگیم الان برام غیر منطقیه.
دلم میخواست بزرگ بشم تا مجبور نباشم روزی ۴ بار غذا بخورم!دلم میخواست وقتی بزرگ شدم تمام آلوچه های مغازه نزدیک مدرسه رو بخرم و یکجا بخورم. فکر میکردم ۲۰ سالم شد دیگه خیلی بزرگم.دلم میخواست ۳ تا بچه داشته باشم و یک بنز.
شاید یه روزی یک بنز بخرم اما ۳ تا بچه...