گاهی اوقات یک اشتباه،حتی یک اشتباه کوچک ممکنه سالها یا شاید تا ابد آدم رو مجبور به جبران مافات کنه.میتونه آدم رو آواره کنه.اینکه میگم چیز جدیدی نیست.همه شاید شنیده باشن اما «شنیدن کی بود مانند دیدن!»
چرا اعتماد به بعضی از دوستان که ممکنه باعث اشتباه بزرگی بشه رو با یک ساعت مشورت درست و به جا عوض میکنیم؟چرا گاهی یک عمر سرافکندگی رو ترجیح میدیم؟
شاید اگر یه کم بیشتر فکر میکردیم یا با چند نفر مشورت میکردیم یا هر پیشنهادی رو نمی پذیرفتیم ،وضع از اینی که هست بهتر میشد.
چرا با کوچکترین اتفاقی که رخ میده تصور میکنیم شانس بهمون رو آورده؟چرا فکر نمیکنیم شاید همش یه دام باشه؟آدم بدبینی نیستم اما میدونم خیلی از آدمها از به دام انداختن آدمهای دیگه لذت روانی میبرند.این رو باید قبول کرد.